De bliksem treft de aarde als een speer.
Er volgt een spanne stilte tussen schicht
en donderslag als voorsprong van het licht.
Gebeurt dat niet, dan schrijf ik nimmer meer.

De stralen klieven door de atmosfeer.
De bliksem wordt een metafoor en richt
mijn aandacht op de angst voor wie ontwricht.
Ze worden afgeleid, maar komen weer.

Waar blijft de held, wanneer de waarheid mist
door alle angst en beven voor gedonder?
Ik vroeg mij af, of hij het antwoord wist
op iets, waarover ik mij nog verwonder.
Zo is het, zei de oude columnist,
de mens is zwak en ik ben niet bijzonder.